Het Werk

Vandaag is het zaterdag, laatste dag van het weekend. ik heb veel geslapen vandaag want de eerste werkweek was heel vermoeiend. En dan heb ik nog niet eens veel echt werk gedaan, de meeste tijd ging op aan formaliteiten.

De eerste werkdag, afgelopen zondag werd ik onmiddellijk in het diepe gegooid. Er waren twee dames uit Duitsland gekomen en die zouden assessments maken van de kinderen. ik werd geacht daarbij te zijn. In eerste instantie was ik daar nogal sceptisch over want ik vond dat ik niet teveel inhoudelijk bezig moest zijn maar goed, eerst maar eens kijken hè.

Gelukkig hadden de Duitse dames en ik overeenkomstige ideeën. Ze brachten een prima format mee om in ieder geval te zogen dat de meest basale dingen voor de kinderen in beeld gebracht worden. Daarbij moet je dan denken aan positioneren, goede rolstoel, slikken. vooral dat laatste, sommige kinderen waren echt ondervoed omdat ze het aangeboden voedsel niet weg konden krijgen, daar moeten we dus zeker iets aan gaan doen!

De dames waren er tot en met woensdag maar op dinsdagochtend belde het hoofdbureau naar Mrs. Mariam (leidster van het centrum en mijn direct leidinggevende) dat ik nu toch echt aan de formaliteiten moest beginnen. Ze was daar geloof ik niet zo blij mee, maar ja, als het hoofdkantoor belt....

De chauffeur bracht me er heen, ik kreeg er twee brieven mee, een voor de medische check-up en een voor het politiebureau. En dan begint het hele circus. Je moet overal heen, twee medische tests, een voor de insurance, die via je werkgever loopt en een voor de immigratiedienst. De checkups zijn vrijwel hetzelfde maar je kunt niet met de resultaten van de een naar de ander, je moet echt allebei doorlopen inclusief tweemaal X-ray. Nou ja, ik weet nu dus heel zeker dat ik goed gezond ben. Behalve mijn ogen dan, want ik bleek niet goed te zien. Ik vroeg aan de arts of het geen Arabische tekens waren maar hij zei dat het toch echt Engelse letters waren. Oke, ik heb nu dus lenzen! Ik heb het gelijk maar even geregeld, zodat er geen vertraging door kwam.

Naast het medische deel moest ik ook nog twee keer vingerafdrukken laten maken, naar het politiebureau en naar de typing office. Ik had geen idee waar dat laatste voor was, ze vragen je paspoort en nog een papier en dan gaan ze zitten typen. Oh ja, hij vroeg ook nog even wat de naam van mijn moeder was, verder niks. En aan het eind moet je 370 dirham afrekenen. Maar het blijkt erg belangrijk te zijn. Dit bureautje stuurt je gegevens naar de immigratie dienst en op basis daar van krijg je je ID-kaart.

Al bij al nam het ruim twee en halve dag in beslag want je moet overal wachten en alles duurt lang. Toch heb ik ook nog wel wat werkdingen gedaan. Het staat op dit moment vooral in het teken van verkennen. welke systemen worden gebruikt, wie zijn de mensen, hoe is de samenwerking. Een van de grootste uitdagingen is om te regelen en te borgen dat elk kind een contactpersoon heeft binnen ZHO die echt kijkt wat het kind nodig heeft en er vooral ook op toe ziet dat datgene dan ook geregeld wordt.

De nadruk ligt nu vooral op 'cluster 8' dat zijn kinderen die thuis wonen en bij ons behandeling en onderwijs krijgen. Daarnaast zijn er nog vier afdelingen waar patiënten wonen (ja, ze spreken hier echt nog van patiënten) daar zal ik me later in het proces mee bezig houden, nu ligt de focus op de kinderen. Ik ben natuurlijk helemaal geen kinderfysio maar voor dit moment is het al heel goed als de basis gelegd kan worden. Vakinhoudelijk is het erg basaal maar daarnaast zit het 'm vooral in het organiseren van de processen. Helemaal mijn ding dus!