Sneeuwwitje gedrag vereist

De titel is voor insiders, de collega's zullen het herkennen. Het is echt zo, je moet je hier hooghartig gedragen soms. Vriendelijk, dat wel maar toch altijd op afstand van lager personeel. Ik woon nog steeds in het hotel en als ik een taxi nodig heb dan vraag ik aan de conciërge er een voor me te regelen. Je kunt de taxi's zien staan vanuit de hal maar ik ga er natuurlijk niet zelf naar staan te zwaaien dat ze moeten komen, dat doet de conciërge voor me en ik wacht rustig in de hal totdat de taxi voor de deur staat.
Ook in het centrum waar ik werk gaat het zo. Er is iemand voor de koffie en hij schept er een eer in dat hij weet hoe ik mijn koffie wil hebben en dat hij dat onmiddellijk voor me haalt als ik binnen kom. Ik kan hem geen groter plezier doen dan met een minzaam glimlachje de koffie te accepteren.
Het ergste is nog: ik wen er zo makkelijk aan. Ik begin het heel normaal te vinden. Een avondje Sneeuwwitje spelen is nog om te gieren van het lachen maar hier is het gewoon, dit is hoe de wereld hier in elkaar zit.

Het werk is erg leuk. Goed beschouwd is het niet zo veel anders dan wat ik in Nederland deed als coördinator fysio. Ik stuur een team aan van zes fysiotherapeuten. Gelukkig is ook dit team, net als wat ik in Nederland had, weer heel fijn om mee te werken. Enthousiaste harde werkers zijn het. Het niveau van werken is wel anders en ze hebben niet zo veel inzicht in zithouding en rolstoel aanpassingen. Daarbij is het dan ook nog een lastig proces om een rolstoel te krijgen hier. Het moet over heel veel schijven, onder andere via het ziekenhuis en de orthopeden hebben veel invloed op hoe de rolstoel er uit gaat zien. Nou collega's, jullie zien de bui al hangen natuurlijk, daar is het laatste woord nog niet over gezegd. Hoewel ik me wel aanpas hier hoor, de uitkomst zal wel vergelijkbaar zijn maar de weg er naar toe is hier anders.

Mijn leidinggevende, Mrs. Mariam is erg tevreden over me, ze is heel vriendelijk en geeft regelmatig aan hoe blij ze is dat ik er ben. Soms lijkt ze zich haast te verontschuldigen dat de baan die ik heb misschien niet zo uitdagend is. Dat is het ook niet, zoals ik al zei het is vergelijkbaar met wat ik al deed, maar vooralsnog heb ik mijn handen (en hoofd!) vol aan de cultuurshock, formaliteiten, huis regelen, rijbewijs laten omzetten enz enz. Voor mij is het op dit moment dus wel prima zo. Zij zit al een beetje op de toekomst te zinspelen, dat er nog wel meer in het vat zit, maar op dit moment denk ik: stapje voor stapje! En daarbij: ik vind het gewoon zo ontzettend leuk om een team aan te sturen!

De formaliteiten zijn nu bijna rond. Ik heb een visum, zodat ik mag werken, ik heb een personeelsnummer (sinds donderdag, terwijl ik er al drie weken werk!) en een bankrekening maar nog geen Emirates-ID en geen rijbewijs. Voorlopig doe ik dus alles nog met de taxi, die is hier gelukkig een stuk goedkoper dan in Nederland.

Ik begin ook al wel een beetje te 'landen' zogezegd. Gisteren (vrijdag, eerste dag van het weekend) ben ik na de kerk even wezen wandelen op de Corniche, aan het strand. En daarna heb ik mezelf maar eens getrakteerd op een paar uurtjes Hamam. Erg lekker! Genieten is ook belangrijk, dat heeft iedereen tenminste op alle kaartjes en berichtjes gezet: geniet ervan! Nou, dat lukt wel hier hoor!